Inspirerend Ine,
jouw boek Gedreven door ambitie. Over mentale vrijheid en veerkracht. Prachtig hoe je alle elementen van een goed verhaal (ethos, pathos en logos) zo feilloos in elkaar hebt gevlochten. 176 pagina’s heb ik me geen nanoseconde verveeld. Ik geef meteen toe (het is eigenlijk heiligschennis) dat ik niet aan de verleiding kon weerstaan om met een fluostift enkele inzichten en passages te markeren. Eentje daarvan Assumption is the mother of all fuck-ups (speculatie baart telkens weer kloterij), vertaal ik graag minder netjes dan jij. Mensen met veel fantasie, zoals ik, moeten daar extra alert voor zijn. Zij denken te veel in mogelijke rampscenario’s en verliezen voeling met de realiteit. Door dit nog eens expliciet en kernachtig verwoord te zien, opent het me de ogen.
En nu ik toch bezig ben, ga ik ook nog even vloeken in de kerk. Of in de moskee, zo je wil: de terreuraanslagen op de luchthaven van Zaventem (22 maart 2016) zijn een zegen voor een verhalenverteller. De roman van auteur Ish Ait Hamou Het moois dat we delen (vanuit het standpunt van een mededader én een slachtoffer) en dat van ex-basketprof Sebastian Bellin (vanuit het standpunt van een slachtoffer) hebben mij ook heel hard aangegrepen én geïnspireerd. Jouw persoonlijk relaas moet hier niet voor onderdoen. De opeenvolging van traumatische feiten beschrijf je logisch en helder, de emoties doseer je perfect zodat je de lezer moeiteloos meetrekt. Het is intelligent én emotioneel intelligent opgebouwd. Nu begrijp ik beter dat zo’n onzinnige daden uiteindelijk toch opnieuw zin kunnen geven aan iets nieuws. Iets moois. Dat positivisme blinde vernielzucht kan verslaan, zal voor velen een troostende gedachte zijn.
Dat je profwielrenster was en na je carrière fervent fietser bent gebleven, heeft me uiteraard ook geprikkeld om jouw boek te lezen en deze brief te schrijven. Zelf fiets ik met de alias Traptoerist door het leven. Het is een soort ontdekkingstocht waarbij ik op zoek ga naar de flandrien in mezelf. Een trip waar ik eindeloos van geniet omdat ik zoveel bijleer. Jouw belevenissen lees ik als een aanmoediging voor iedereen met ambitie: vergeet niet te sporten, het helpt je vooruit in alle facetten van het leven.
Ambitie. Het grote woord is eruit. Je zet het nadrukkelijk in de titel. En daarom, beste Ine, moest ik toch even een drempeltje over. Omdat ambitie voor mij zo’n containerbegrip is dat veel te vaak gebruikt wordt in holle managersmonologen. En jouw verhaal is dat zeer zeker niet. Het is heel persoonlijk en met veel aandacht voor de lezer geschreven. Precies daarom is het zo herkenbaar en raakt het. Precies daarom lees ik tussen de regels dat jij vandaag zeer zeker een goede coach bent.
Ik hoop heel hard dat velen met mij vlotjes over dat vluchtheuveltje in de titel fietsen en dat jouw boek ontelbare harten en geesten veroverd. Als ik daartoe met deze brief een bescheiden bijdrage kan leveren, maakt me dat oprecht gelukkig. Jouw handgeschreven aanbeveling ‘Schakel op het juiste moment in de juiste versnelling, Johan’ koester ik. Evenals het stille verlangen dat ik eens samen met jou een inspirerend fietstocht mag ondernemen.
Sportieve groeten,
Johan
Aan stilstaan heeft niemand iets
Sta me ook toe dat ik hier even vloek, je hebt me erg geraakt met je brief. Het is een vloek dat eveneens een woord van dank is: dankjewel om mijn verhaal aan het jouwe te koppelen, om er uit te halen wat je er voor jezelf uit kan halen, dankjewel om door het verhaal heen te lezen en de achterliggende boodschappen te begrijpen, dankjewel om die drempel te nemen. De vloek geeft ook aan dat ik me plots heel nederig en tegelijkertijd heel groots voel. Het maakt me sprakeloos… In mijn boek Gedreven door Ambitie leg ik mijn ziel bloot in de meest kwetsbare periode van mijn leven tot hiertoe. Jij gaat daar zo respectvol mee om dat ik me enkel nederig kan gedragen en een diepe buiging aannemen. De fierheid in mij van zo’n mooie woorden te mogen ontvangen van iemand die mijn boek heeft gelezen, maakt me groots. Het giet als het ware een warme gloed over mijn hart, het geeft voldoening. Dat je – zoals je het zelf noemt – heiligschennis pleegt in mijn boek, vergeef ik je. Dat betekent enkel dat je voor jezelf iets hebt gevonden dat waarde heeft en de essentie aanraakt die je nodig hebt. Die geef ik je dan met alle plezier. Voldoening, weet je wel.
‘Vroeger schreef ik enkel brieven naar mijn lief’
Wat is dit toch bijzonder. Een eerder vluchtige ontmoeting op een netwerkmoment dat via een toffe babbel over onze gemeenschappelijke interesses leidt tot het schrijven van brieven naar elkaar. Vroeger schreef ik enkel brieven naar mijn lief, die ondertussen reeds lang mijn man is. Het is als teruggaan naar de basis, iets wat we als mens in heel onze evolutie al te makkelijk vergeten. Gelukkig is er evolutie en blijven we evolueren, aan stilstaan heeft niemand iets. Alleen zo neem je je lessen mee en geef je zin aan onzinnige daden. Teruggaan naar de basis behoedt ons eveneens voor kloterij die voortkomt uit speculatie. Het is fijn om met iemand te schrijven die geen blad voor de mond neemt en op zoek gaat naar de kern van de zaak. Jouw kern. Jouw essentie.
Je hebt me geraakt, Johan.
Dankjewel,
Ine
P.S.: en wat je stille verlangen betreft, daarvoor hoeven we enkel af te spreken