Toen ik er kwam, moest ik spontaan denken aan Flanders Fields. Where poppies grow, lijken als zaden in ’t zand liggen en de Groote Oorlog immense littekens achterliet. Nochtans is dit de kruidentuin van de abdij van Postel, 200 km verderop.
Als ik inzoom merk ik dat ze in de Kempen terecht hopen op een mooie oogst van het Adonis-kruid, geschikt om hart en bloedvaten jong te houden. Ook in Postel word je nog altijd stil bij de gedachte aan de vele adonissen die nutteloos gesneuveld zijn. Daar waar nu klaprozen groeien.
Ik hou van contrasten. Simpelweg omdat ze mijn vertelbrein aan het werk zetten. Het natuurwonder sneeuw maakt die tegenstellingen allemaal nog iets heftiger. Door tegelijk ook iets lelijk te tonen, wordt wat mooi is nog mooier en beroert het ons ook veel meer. Fotograaf Gerrit Op de Beeck heeft me aangemoedigd om mijn CANON EOS 400 D weer geregeld vast te pakken. Ik wil het resultaat graag met jullie delen door een verhaal soms ook met beelden te vertellen.
Een groots monument domineert het kleine kerkhof van Muizen. De doden werden vorige eeuw duidelijk heel anders herdacht. Het leek wel een competitie: we stoppen onze liefde voor de overledenen in centen voor monumenten. Zoiets. Dat vertelt mij die foto links. Vandaag zien we geen nieuwe investeringen meer in grijze mausolea. De foto rechts kondigt nieuw leven aan op het hoofd van Jezus. Op een grijze dag verlangen we allemaal wat heftiger naar de kleuren van de lente.
Er was eens een verliefd stel dat in 1993 hun huwelijk mocht vieren in kasteel Rameyenhof in Gestel. Met veel volk. De toenmalige eigenaar was immers een vriend aan huis. Toen hij plots en onherroepelijk doodviel in Athene, was die droom weg.
Er was eens een verliefde stel dat 28 jaar later genoot van een droomverblijf in een tiny house in het bos van Kasteel de Lalaing in Zandbergen. Alleen met zijn twee. Hun liefdeslust kreeg er een nieuw perspectief: meer bos met zijn twee.
