Beste Kris,
Ik ben je nu al dankbaar. Want door deze eerste zinnen te lezen, weet ik dat mijn brief niet bij het oud papier is beland. Een opluchting voor een immer onzekere schrijver. Ik kan het je verzekeren.
Ik vind het een mooi ambacht, dat brieven schrijven. Dankzij zo’n brief als deze kan een verhaal, dat anders misschien voor de eeuwigheid verloren zou gaan, blijven rondfladderen in ons collectief geheugen. Je kan het lezen en herlezen. Verba volent, scripta manent.
Vandaar dat ik deze woorden op gouden briefpapier neerpen in ‘Oxford bleu’ inkt van het prestigieuze huis La Couronne du Comte. Aan het schrijven van deze brief is niet allen behoorlijk wat denkwerk vooraf gegaan, er zijn ook flink wat duiten gespendeerd. Terecht, want je zal meteen merken dat het geen flutverhaal is. Het is gebaseerd op ware feiten uit mijn brein en vat aan na je stijlvolle viering van de Debuutprijs.
Als een windhaas vertrok je die bewuste 14de oktober met je € 6200 winstpremie in de binnenzak van je colbert uit zilverdraad. Je liet de fans in een heet Antwerp Expo achter en nam een loopje naar Deurne voor een vlucht met bestemming Milaan. Het geheugen van hostessen in volatiel, maar dit was een ‘blijvertje’. ‘Er werd kreeft geserveerd. Geen feest bij hem zonder, altijd Belle Vue’. Na je landing op Malpenza ben je met een Ducatti XDiavel Black Star gespot op weg naar jouw Emanuelle. Ze stond je vlakbij il duomo op te wachten in een warm wit kleedje en met een hoed in rode velours met veel te wijde randen.
Niemand, behalve jij, stak zijn neus tussen de borsten van Sylvia Hoeks
Niemand, behalve jij, stak zijn neus tussen de borsten van Sylvia Hoeks. Achteloos vulde je ook je handpalmen met haar lekkere kont. Bij het ophalen van deze herinnering wordt ze volgens haar beste vriendin nog altijd botergeil: ‘Ze zag hem voor het eerst in het Centrum. Hij droeg een bril met gitzwarte glazen en een overhemd van een duur Italiaans merk.’ Samen stoven jullie de Milanese nacht in.
Die bril met gitszwarte glazen beschermden je ogen tegen het flitslicht van de fotografen die jullie stonden op te wachten toen jij met Sylvia de sprookjesachtige villa binnenschreed van regisseur Giuseppe Tornatore die een vervolg wenste te breien aan zijn psychologische thriller ‘La migliora offerta’. De wilde nacht verdoofde je denken, maar toen Giuseppe in vlekkeloos Nederlands Ons Erfdeel citeerde, was je wel meteen weer bij de les. ‘De roman ‘Woesten’ overtuigt door de verdiepende werking van de gelaagde structuur … en heeft een zeggingskracht die zich uitstrekt tot buiten de wereld van Woesten.’ Zo stapte jij, Kris, als scenarioschrijver glansrijk door de grote poort van de eeuwige roem. Sylvia heeft je meteen daarna wel terug met je voeten op de fraaie Italiaanse grond gezet. ‘Ze hebben je gespot in Milaan en een aantal collega-auteurs praten rond dat jij alles zomaar overpent. Van drie getuigen, onafhankelijk van elkaar, zijn ze dat aan de weet gekomen. Zegt de naam Mathilde De La Croque je iets?’
‘Flauwekul. Die teef blaast maar wat. Zij hebben geen poot om op te staan.’
‘Flauwekul. Die teef blaast maar wat. Zij hebben geen poot om op te staan.’ Flauwekul blazen of niet. Een mens kan het advies van La Sylvia maar beter niet negeren, Kris. Want uiteraard is er binnen het auteursgild nergens een spatje afgunst te bespeuren, maar jij weet ook wel dat op al jouw royale royalty’s van overal strontvliegen landen. Laat dat toch niet gebeuren! Ziehier mijn gratis suggestie: verander je voornaam in Hugo. Dan ben je als auteur beslist weer incognito en pas je nog beter in de context van dit verhaal.
Homines quod volunt credent, nietwaar.
Collegiale groeten, Johan
Brief van Kris Van Steenberge aan Johan over een exquis feestje bij Giuseppe Tornatore
Beste Johan,
Met enige verbazing, maar met een glimlach op de lippen, las ik jouw brief. Stijlvol papier, en een fraai handschrift, het had van een schoolmeester kunnen zijn. Het is goed dat er nog mensen bestaan die verstilling van het briefschrijven weten te waarderen. Dat jij dit doet met de nodige élégance is licht klassiek, maar tegelijk ook charmant, te noemen.
Je geeft mij inkijk in een story, die ergens in jouw brein moet ontsproten zijn, waarin je mij als protagonist laat opdraven. De fantasie en de werkelijkheid glijden bij het lezen altijd onzichtbaar over elkaar heen. Bij deze was dat niet echt onaangenaam.
Dat je mij koppelt aan Sylvia Hoeks, een zeer getalenteerde actrice die bovendien door de goden begenadigd werd met een weergaloze schoonheid, is wellicht vooral voor haar een geweldige opdoffer. Ik geloof niet dat zij zit te wachten op een amoureuze tierlantijn met een twintig jaar oudere auteur uit Vlaanderen. Ik beschouw het dan ook als een behoorlijk uit de bocht gevolgen flits van jouw fantasie. Mijn aanwezigheid op een exquis feestje ten huize van Giuseppe Tornatore deed me even watertanden, al was het maar omwille van de gastronomische meerwaarde die zulke gelegenheid wellicht met zich meebrengt. En praten over film, ja graag, en door hem gedraaid, ja nog liever, al ben ik van mening dat hij een prachtig werkstuk van Blindelings zou kunnen maken. Of de Advocaat en de Zeiler, ook iets in zijn vaarwater.
Dat je mij daarmee onderdompelt in een brakke poel van roddels, laster en intriges, daar haal ik de schouders voor op. Afgunst is immers een van de hoofdzonden, het zou pas zonde zijn mochten we die verleerd geraken. We beoefenen de afgunst trouwens immer weer in zichzelf vernieuwende versies. Er bestaat op de wereld geen virus dat zo snel muteert in steeds maar schadelijkere varianten.
Afgunst is immers een van de hoofdzonden, het zou pas zonde zijn mochten we die verleerd geraken. We beoefenen de afgunst trouwens immer weer in zichzelf vernieuwende versies. Er bestaat op de wereld geen virus dat zo snel muteert in steeds maar schadelijkere varianten.
Als je binnen de tijdspanne van het lezen van mijn brief, van je wolk van tomeloze inspiratie kan neerdalen, geef ik je graag nog dit mee. Na de receptie van de debuutprijs heeft men mij nog naar een aantal interviews gesleept, de ene al wat vriendelijker dan de andere. In een veel te heet Antwerp Expo heb ik in diezelfde tijd te veel slechte cava in mijn keelgat gegoten. Ik was blij dat mijn lieve vrouw – neen, ze werkt niet in de filmwereld, dat weet jij wel – mij naar huis heeft gevoerd en het nachtlampje aan mijn zijde heeft uitgeknipt. Eens bekomen van deze roes startte mijn Ronde Van Vlaanderen, langs bibliotheken, cultuurhuizen en leesclubs. Ik heb er geen flamboyante actrices ontmoet, ook geen gerenommeerde regisseurs, wel stuk voor stuk fijne lezers, die mijn boek thuis in hun kast hebben staan en graag de auteur zelf eens wilde horen. Ik heb hen keer op keer uitgelegd dat elk verhaal al ettelijke keren is verteld.
There’s always something authentic concealed in every fogery.
Hartelijke groeten,
Kris Van Steenberge
Kris Van Steenberge (1963) maakte met Woesten een droomdebuut. Het boek werd bekroond met De Bronzen Uil en de Debuutprijs 2014 en kreeg internationale belangstelling. Zijn tweede roman Blindelings gaat over schoonheid en verval, daden en dromen, uitverkorenen en verdoemden en verscheen bij Uitgeverij Vrijdag. https://www.krisvansteenberge.be/