Treffend Tim,
de fysieke gelijkenis tussen jou en Andy Warhol, de legendarische pop art kunstenaar. Ik besef dat ik je nu wel overval met deze verrassende vergelijking, maar leg een foto van jullie twee naast elkaar en je beleeft een waarachtig aha-moment. Zeker als je twee afbeeldingen kiest op de leeftijd van 25 jaar. Geef toe: tweelingbroers. Oké, er zijn ook onnoemelijk veel verschillen, maar als ik jullie foto’s in gedachten zo naast elkaar zie liggen, bedenk ik dat er ook in jullie levensloop een paar prachtige paralellen te trekken zijn.
Andy heeft Slovaakse roots, groeide op als Andrew Warhola in een wat bekrompen parochie van de Byzantijns-Katholieke Chrysostomus in Pittsburgh, Pennsylvania. Niemand had ooit gedacht dat hij het vandaaruit zover ging schoppen in The Big Apple. Jij bent afkomstig uit Staden, het diepe West-Vlaanderen. Er zijn daar de voorbije eeuwen ook geen spectaculaire zaken gebeurd. De groetenteelt gedijt er rustig, seizoen na seizoen. Een mens vermoedt daar dus ook niet meteen een spectaculaire springplank om het te maken aan de overkant van de oceaan. En toch heeft jouw loopbaan vandaaruit een hoge vlucht genomen. Jij en Andy danken naam en faam als spilfiguren in een vermaarde Factory. Hij destijds in The Factory, zijn zelfgecreëerde creatieve plek in New York. Jij bij Trek Racing Factory waar je als Director of Sports Marketing, verantwoordelijk bent voor alle profploegen van de fietsenfabrikant. De kiem van jullie professionele succes in the land of opportunity is duidelijk al gelegd in de ogenschijnlijk onvruchtbare oases waar jullie opgroeiden. Wie de iconen van de parochiekerk (waar de familie Warhola devote dagelijkse bezoekers waren) intens bekijkt, ziet de onmiskenbare invloed op het latere werk van de pop art paus. Zo maakte hij van o.m. Marlyn Monroe, maar ook van zichzelf, kleurrijke iconen.
En jij Tim, geboren in het diepe West-Vlaanderen, hebt ook daar de juiste voedingsstoffen gekregen om te groeien en te bloeien in de wielersport. Want uit die West-Vlaamse geboortegrond is menig Flandrien ontsproten. Ook jij hebt een profbestaan in het wielerpeloton opgebouwd, evenwel naast en niet op de fiets. Eerst was je woordvoerder van het Trek Team, daarna vertrouwenspersoon van Fabian Cancellara. Uiteindelijk koos je er voluit voor om jouw leven te leiden in het noorden van de VS. Met succes. De laatste keer dat we elkaar zagen straalde je nog steeds van geluk. Tot daar de vergelijking met Warhol, want die heb ik nooit ergens iets van echt geluk zien uitstralen.
Jij staat met je twee voeten in het heden met een scherpe blik op de toekomst. Het talent van morgen mogen koesteren, kneden en coachen moet een droomjob zijn. Ik ben ervan overtuigd dat jij geniet van elke spier talent en intelligentie die je onder je hoeden hebt. Misschien kan je ons eens laten weten of er in de Trek Factory een nieuwe Tadej Pogačar schuilt. Of een nieuwe Wout Van Aert?
Nu je zelf twee kinderen hebt, denk ik dat het een droom moet zijn om hen op een dag te laten voelen wat wielrennen is, wat Vlaanderen is, wat de ziel van Flanders’ Fields is. Misschien verlang je er wel stiekem naar dat het koerstalent dat in de genen van je schoonfamilie huist bij jouw kinderen helemaal openbloeit en dat jij hen naar prachtige prestaties kan begeleiden. Ik fabuleer dat we elkaar nog eens ontmoeten aan de voet van de Kemmelberg tijdens een volgende editie van Gent-Wevelgem. Samen aan de kiosk met een Westfleteren in de hand, en met een gezonde zenuwachtigheid in ons lijf, het peloton horen aanstormen over de kasseien. Ik hoor je al roepen, ‘Allez, dochterke, positie kiezen’. Om je dan razendsnel te reppen naar de eindmeet in Wevelgem. Het is volgens mij geen utopie dat er daar op een dag een Vanderjeugd op het podium staat. Met een extra large fles Kwaremont als trofee. Nu al een iconisch beeld dat Andy Warhol postuum nog jaloers kan maken.
Ik wens het je van harte toe, papa Tim
Johan
Je leerde me om het belangrijke van het triviale te scheiden of om de waan van de dag te kaderen in een geheel. Je leerde me om mensen en hun intenties te begrijpen. (Tim Vanderjeugd)
Jawadde, Johan
Wat is het fijn om van jou een brief te krijgen! Uiteraard wist ik van zijn komst – en al wou ik nog liever een papieren kopie, het doet deugd om jou te lezen. Brieven heb ik al lang niet meer geschreven, misschien wel sinds mijn tijd op het internaat in Roeselare. Tegelijk schrijf ik tegenwoordig elke dag meer dan ooit, net als jij misschien. Emails, vooral, maar ook exposés. Trek heeft onlangs, om verschillende redenen, komaf gemaakt met Powerpoint presentaties. Waarom? Bulletpoints laten te weinig ruimte voor nuance. Een goeie presentator kan soms een slecht idee verkocht krijgen. En een slechte presentator krijgt soms een steengoed idee niet over de streep, enzovoort. Nu schrijven we dus allemaal exposés, zes pagina’s of korter, en lezen we die in stilte bij aanvang van de vergadering.
Zoals je allicht vermoedde heb ik meteen na het lezen van je brief een foto van Andy Warhol opgezocht! Het goede nieuws is dat die mens in zijn leven erg vaak van look is veranderd, dus ik kan vrijelijk beslissen welke Warhol het meeste op mij lijkt. Het is eens iets anders dan altijd te horen dat ik op Tom Boonen lijk… Wat Warhol betreft: ik wist niet eens de helft van wat je in je brief over hem schrijft. En dat is het mooie: ik blijf leren van jou!
Jij was degene die mij in 2006 of 2007 een kans gaf. Veel had ik toen nog niet bewezen, maar je wist al wel hoe de Vanderjeugds in elkaar steken. Het nieuws verslaan vanuit Antwerpen, wat een avontuur! Nooit eerder had ik deel uitgemaakt van zo’n hechte groep van mensen die samen werken voor hetzelfde doel. Echt bijzonder! Tot op vandaag gebruik ik nog raad die je me toen gegeven hebt. Je leerde me om het belangrijke van het triviale te scheiden of om de waan van de dag te kaderen in een geheel. Je leerde me om mensen en hun intenties te begrijpen. En je leerde me het belang van goede relaties: hoe je met iemand omgaat wanneer je ze niet nodig hebt, zal bepalen hoe ze je helpen op de dag dat je ze wel nodig hebt.
Het zijn zaken die ik mijn huidige job dagelijks gebruik. En misschien ben ik nu degene die de jeugd een kans geef, net zoals jij dat indertijd met mij deed. Naast mijn werktafel hangt een regenboogtrui van Evie Richards, de Britse atlete die vorig jaar wereldkampioen Olympisch mountainbiken werd in Italië, jouw geliefkoosde Italië. Ze deed het een jaar vroeger dan ik had kunnen voorspellen. Op de trui schreef ze: “To Tim, thank you for seeing a spark in me when I was a young rider and giving me the opportunity to chase my dreams!”
En is dat uiteindelijk niet wat we als mensen allemaal mogen doen en kunnen hopen? Het talent koesteren, kneden en coachen zoals je schreef. Jij met Hanne en Seppe, samen met Veronique. En ik met Marcy voor Louisa en Remi. En hopelijk nog met een pak andere mensen wiens pad we delen.
Geniet van de vreugde van je gezin, goeie vriend! Hopelijk zien we elkaar opnieuw in levende lijve!
Tim