Oesters slurpen met een glas bubbels binnen handbereik. Mijn hoofd wordt weer langzaam vrij. Hier in Bretagne met zicht op de ruige Atlantische oceaan reizen mijn gedachten naar Zout op mijn huid van Benoîte Groult. Een roman over een onmogelijke en tegelijk onbegrensde liefde. Een zuiveringsritueel dat ik mezelf graag gun. Alles waait voorbij: waar ik fier op ben, wat me dwars zit, wat ik nog graag wil realiseren. Relativeren en alles een juiste plaats geven: het gaat allemaal veel vlotter met zicht op de eindeloze zee. Indische stoffen laten me niet los. Het blijft een droom die ik stap voor stap tastbaar wil maken. Omdat ik nu weet: daar wil ik naartoe zeilen, daar word ik intens gelukkig van.
Het eerstvolgende doel dat ik heb gesteld? Contact zoeken met Atelier Scarlette (www.scarletteateliers.com) van Pauline Bijvoet waar ik eerder al over schreef. Ondanks haar Nederlands klinkende naam, denk ik niet dat ik ze vlot in mijn moedertaal kan aanspreken. Waarom ik haar wil ontmoeten? Ik denk -oprecht- dat ik iets voor haar onderneming kan betekenen.
Mijn man bestelt nog een bord oesters. We hebben net het veerpont genomen van Vannes naar Le Passage, een schiereiland voor de ruige Bretoense kust. Yannick, al 37 jaar bezieler van Les parcs du Passage, kweekt en plukt er oesters. Hij leeft van en voor zijn passie. Een gelukkig man, dat lees je over heel zijn lichaam. Net als Lucy, de jongedame aan het roer, die ons op geheel eigen wijze (lichtjes theatraal maar bijzonder origineel) naar het oestereilandje voer. Hun enthousiasme maakt mijn honger naar een eigen onderneming wakker. Ik weet nog lang niet hoe ik dat allemaal ga realiseren, maar het eerste, concrete doel om Pauline te ontmoeten, schenkt me rust. Meer hoeft het voorlopig niet te zijn. Ik praat met Lucy en doe een babbel met Yannick. Ik voel wat gêne.
‘Misschien best je Frans nog wat opfrissen’, glimlacht mijn man. Ik beaam. Al heb ik weinig opportuniteiten om de taal van Molière te onderhouden. ‘Neem een Franse minnaar’, suggereert hij plagerig. Ik lach uitbundig. ‘Ben je me beu?’ Hij stelt me meteen gerust. ‘Het doet deugd te weten dat je nooit iets bij voorbaat uitsluit.’
Ik laat zijn woorden wegwaaien naar de golven. Maar niet vooraleer ik ze nog even over mijn zilte lippen laat glijden. Alle opties mogen openlaten smaakt naar puur geluk.