Ik liet mijn verhaal los, met dank aan Texelaar Nico Dros

Nieuwe verhalen creëren: het is magisch als het allemaal lukt, maar een hatelijke kwelling als het doelloos zoeken is naar een elegant elan. Gelukkig heeft mijn vrouw Véronique op zo’n moment briljante invallen: een week alleen met zijn twee op het Waddeneiland Texel. Na een ongedurige autorit en een verfrissende boottocht stranden we aan Paal 9 met riant uitzicht op de wijdbruisende Noordzee. Wie zat er daar te smullen van slibtongetjes in geklaarde boter? Ik herkende hem meteen. Nico Dros. Geboren op Texel en schrijver van historische romans. Met zijn jongste succes Willem die Madoc maakte werd hij genomineerd voor zowel de Libris Literatuurprijs als de Boon Literatuurprijs. Meer dan terecht schonk NRC hem het epitheton, ‘De Nederlandse Umberto Eco’.

Nico was mijn docent aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. We raakten op het terras meteen weer aan de praat. Keurig doch kordaat informeerde hij naar mijn schrijfvorderingen en herhaalde wat hij al eerder tijdens de lessen zei: ‘In jouw kortverhaal schuilt een roman’. Prompt schreef hij het ook boven zijn eigen handtekening.

De dag daarna mailden we nog een keer over en weer. Geruststellende woorden die ervaring ademen: ‘Neem eerst vakantie met alle aandacht voor het samenzijn. Zo’n roman mag ook wel eens een tijdje in het koelvak liggen. Heb een fijne tijd op Texel, hartelijke groet.’

Een heerlijke rust. Niets moet, alles mag. Genieten van zon, strand en wind op dat lief fijn eiland. In het gras grazen er wolkjes, in de lucht drijven schaapjes. Oude stokpaardjes laten weggeblazen door nieuwe gedachten. Loslaten.

Ondertussen weer thuis en helemaal onder (schrijf)stoom. De plek waar mijn historie zich afspeelt is nog wel dezelfde (Heilig Hartkerk in Lier), maar voor de rest hebben weinig letters van het kortverhaal de nieuwe ideeën overleefd. Het begint nu stilaan ook echt op een dorpsroman te lijken. Met dank aan die Texelse Nico.