Korte verhalen

noël printemps

Vaarwel, papa, Vake, Noël

Guitig lentekind, zot van de zon, op een warm winterfeest steeds stijlvol schitterend in fleurige kledij, schaterlachend onder hippe petjes. Schalkse Vedett, fan van Sophia Loren, oprecht een échte mens met schone gebreken en speciale deugden, nooit verlegen om een goed gemikte knipoog. Zachte beer van de Bossen, charmante ruiter, geniet van die eeuwige reis met The Queen. Jouw olijke optimisme houden we hier. Om er met z’n allen van te snoepen. Elke dag.

Lees verder »
Fietshelm van Johan Van Rooy

De koers zit in mijn bloed

De koers zit in mijn bloed. Al heel mijn leven. En het wordt hoog tijd dat daar iets van naar buiten vloeit. Mijn grote liefde heb ik altijd in een apart vakje gekoesterd. Op een ereschavot gezet. Mijn schrijfactiviteiten hield ik gescheiden van mijn hobby. Bang dat het teveel een vermenging zou worden, dat ik er minder plezier zou aan beleven. Zowel aan het schrijven als aan de koers. Ik was een vurig supporter van achtereenvolgens Freddy Maertens, Fons De Wolf, Johan Museuw, Tom Boonen en vandaag Wout Van Aert. Maar mijn liefde voor hun prestaties neerpennen? Neen, daar voelde

Lees verder »

Griekse lente

De neerdalende zon loert laag over de eindeloze zee. Er hangt een belofte van verandering in de frisse lentelucht. Het witte strand strekt zich desolaat uit. Sophia stapt sierlijk langs de golvende zee in een doorzichtige, witte jurk die haar zwarte bikini accentueert. Haar zongebruinde huid verzacht de overgang tussen de felle contrasten van haar kledingkeuze. Sophia voelt het zand onder haar voeten wegvloeien als weer een nieuwe golf de aftocht blaast. Het grint van schelpjes kriebelt aan haar Grieksblauw gelakte teennagels. Ze zakt iets dieper weg in de branding. Het voelt als de bevestiging dat dit land haar hier

Lees verder »

Lake Ontario

De hoofdrolspelers ken ik niet bij naam. Het is voor een landschap ondoenbaar om alle namen die over je heen wandelen en walsen, te memoriseren. Het zou ook de aandacht afleiden van de essentie van ons bestaan: een onuitwisbare indruk nalaten. En in alle bescheidenheid, daar ben ik geweldig in onderlegd. Al geef ik ook meteen grif toe dat het succes bij landschappen staat of valt met de ligging. En als je over een meer beschikt dat zich uitstrekt van New York tot Toronto en van Rochester tot het prachtige eiland, met de -geef ik toe- wat ongelukkige naam Prince

Lees verder »

Ons huis is weg

Ons huis was prachtig. Een spierwitte Franse villa, de grootste van de steenweg vol protserige would-bekastelen. Een voor-en achtergevel van elk 20 meter, zijgevels van 10 meter. Een megalomane traphal, een terras met palissades geïnspireerd op het stulpje van Lodewijk XIV in Versailles. Kelders waar je in verdwaalde. Een zolder waar we Legoland op ware grootte nabouwden. Een zwembad met bloementuin en een boomgaard die de tennisbaan omarmde. Daarachter ons eigen voetbalveld. Tussen de steenweg en de voorgevel een grasveld met kwetsbaar Engels gazon. Een pronkstuk van onze ouders en verboden terrein voor de vier wildenbrassen des huizes. Geestwijkhof was

Lees verder »
Zicht op het stadje Labro gelegen tussen Terni en Rieti, in de Italliaanse regio Umbrië

Labro in Umbrië maakt me gek

Labro, een parel die ik in 1993 mocht ontdekken. Schitterend op een rots boven het Lago di Piediluco, tussen Terni en Rieti, in de groene bergketen van Terminillo. De eerste bouwstenen zijn gelegd rond 900 en sinds de 13de eeuw is er nauwelijks wat veranderd. Twee Vlaamse architecten, Ivan Mossevelde en zijn vrouw Anne Van Ruymbeke, hebben er hun levenswerk van gemaakt om dit dorp met het juiste gevoel het eeuwige leven te schenken. De rust struint mee op je rug als je opklimt door het centro storico. Samen met Véronique bracht ik er de drie eerste weken van ons

Lees verder »