De hoofdrolspelers ken ik niet bij naam. Het is voor een landschap ondoenbaar om alle namen die over je heen wandelen en walsen, te memoriseren. Het zou ook de aandacht afleiden van de essentie van ons bestaan: een onuitwisbare indruk nalaten. En in alle bescheidenheid, daar ben ik geweldig in onderlegd. Al geef ik ook meteen grif toe dat het succes bij landschappen staat of valt met de ligging. En als je over een meer beschikt dat zich uitstrekt van New York tot Toronto en van Rochester tot het prachtige eiland, met de -geef ik toe- wat ongelukkige naam Prince

Ons huis was prachtig. Een spierwitte Franse villa, de grootste van de steenweg vol protserige would-bekastelen. Een voor-en achtergevel van elk 20 meter, zijgevels van 10 meter. Een megalomane traphal, een terras met palissades geïnspireerd op het stulpje van Lodewijk XIV in Versailles. Kelders waar je in verdwaalde. Een zolder waar we Legoland op ware grootte nabouwden. Een zwembad met bloementuin en een boomgaard die de tennisbaan omarmde. Daarachter ons eigen voetbalveld. Tussen de steenweg en de voorgevel een grasveld met kwetsbaar Engels gazon. Een pronkstuk van onze ouders en verboden terrein voor de vier wildenbrassen des huizes. Geestwijkhof was