Ons huis is weg

Ons huis was prachtig. Een spierwitte Franse villa, de grootste van de steenweg vol protserige would-bekastelen. Een voor-en achtergevel van elk 20 meter, zijgevels van 10 meter. Een megalomane traphal, een terras met palissades geïnspireerd op het stulpje van Lodewijk XIV in Versailles. Kelders waar je in verdwaalde. Een zolder waar we Legoland op ware grootte nabouwden. Een zwembad met bloementuin en een boomgaard die de tennisbaan omarmde. Daarachter ons eigen voetbalveld. Tussen de steenweg en de voorgevel een grasveld met kwetsbaar Engels gazon. Een pronkstuk van onze ouders en verboden terrein voor de vier wildenbrassen des huizes.

Geestwijkhof was onze wereld. Waar ik met mijn broers de plak zwaaide, maar papa baas was. Waar ‘de mama aller mama’s’ gasten feestelijk verwelkomden, waar de zomers altijd bleven nazomeren tot het verlangen naar Sinterklaas uit het haardvuur oplaaide. De goedheilige man bewees dat hij niet alleen voor arme kindjes uit Spanje kwam aanvaren. Terecht, want ook het hart van rijkeluiszoontjes klopt elke winter weer vol verwachting. De schouw was groot genoeg om Sinterklaas en al zijn knechten welkom te heten. Ook zijn schimmelpaard kon makkelijk mee naar beneden glijden. Toen ik 6 was kon ik de verwachting al op 4 december niet meer de baas. Ik vatte een nachtelijke zoektocht aan en opende één voor één de 20 antieke kasten her en der verspreid over de leefruimtes. Pas toen het ochtendlicht wat meehielp, zag ik diep achteraan in een piepend Engels mahoniemeubel  mijn cadeau: een wereldbol! Ik was de enige die dit educatieve geschenk op zijn wenslijstje had gepend. Ik stoof terug naar bed. Net op tijd om nog een diepe slaap te veinzen.

De dementie van papa gaf de algen in het zwembad en het onkruid op de tennisbaan te veel groeikansen. De vier musketiers lieten het levenswerk van hun ouders afbreken. Nu ook de gronden zijn verkocht, vraag ik me nog wel eens af: waar is die bol? Ergens gesneuveld tijdens het wild geraas van de gebroeders. Waar zijn de avonden dat ik mij verwarmde aan de gloed van dat wereldlicht? Telkens papa op mijn kamer kwam, wees hij een willekeurig land aan en moest ik het benoemen. En liefst ook de hoofdstad kennen. Daarna volgende een stuk wereldgeschiedenis-met-visie die me vormde. Als ik nog eens passeer aan de steenweg gaapt een leegte zo groot als twee voetbalvelden me aan. Ik zie een bol vol verhalen voorbijrollen.