Kijk eens aan! Zie hem daar heerlijk uitgestrekt liggen. Elegant rustend op het kussen van mijn hand, ondersteund door duim en wijsvinger. Gevlamd roodbruin aan de buitenkant. Kalmerend zwart net boven het gevoelige gouden penpunt. Ik en mijn vulpen, dat is wij. Onvoorwaardelijke, eeuwige liefde. Onze harmonieuze verhouding is zonder de minste twijfel zintuigelijk. Onze harmonieuze verhouding is zonder de minste twijfel zintuigelijk. Op de allerfijnste momenten, op het toppunt van ons kunnen ook vol gloed en zwoel. Ik streel met mijn ogen en lonk met een begerige blik. Ik aai de gladde rondingen met mijn vingertoppen om dan, heel

Pennenstreler Is het aangeboren of aangeleerd? Geen flauw idee. Maar in mijn herinnering had de allereerste vraag die ik stelde aan mijn ‘meester’ in het 1ste studiejaar, Ferdinand Bracke, er al iets mee te maken. Toen hij ons met evenveel geduld als wijsheid aanleerde hoe we letters moesten vormen, vroeg ik : ‘Meester, waarom mogen wij niet met echte inkt schrijven?’ En ik wees tegelijk met mijn toen al irritante en pedante wijsvingertje naar de uitsparing in het midden van de bank. ‘Je zou alleen maar morsen.’ Uiteraard was dit een afknapper, maar hij had mij toen al helemaal doorzien.