Het was een ongelofelijk avontuur, dat eerste boek. Er zijn weinig momenten in mijn leven waarin ik op korte tijd zoveel heb bijgeleerd over het schrijven en over mezelf. Uiteraard omwille van de intense momenten die ik mocht beleven: van euforie tot teleurstelling en al wat daar tussenhangt. De presentatie bij drukkerij De Bie (nu Antiloop De Bie Printing) was een onuitwisbaar hoogtepunt. Ik geniet telkens ik de foto’s herbekijk. Meer dan 120 aanwezigen: mijn gezin, mijn mama en broers, familie, vrienden. Allemaal fijne mensen die me oprecht steunden.
Het moment waarop je beslist om een boek te schrijven en dat schrijfsel de wereld in te sturen is een cesuur in je leven.
En steun, dat kan een schrijver best wel gebruiken. Want het moment waarop je beslist om een boek te schrijven en dat schrijfsel de wereld in te sturen is een cesuur in je leven. Neen, dit keer overdrijf ik niet. Er is een voor en een na. Vanaf het moment dat je beslist om ervoor te gaan, staat letterlijk alles in het teken van dat verhaal. Het vult je gedragingen en gedachten, je staat er mee op en gaat er mee slapen. En dat is best wel een heftig leerproces. Ik kan het iedereen aanraden.
Wat ik heb geleerd? Dat ik alle aspect van het schrijven bijzonder graag beleef. Van het eerste moment dat ik in mijn oude kartonnen doos met herinneringen dook, tot de vele prachtige uren in het verre Voormezele waar ik alleen met mijn boek kon zijn. En ja, er bestaat ook zoiets als genieten van de twijfel: moet ik dat wel schrijven en zo ja, pen ik het dan op die manier neer of toch liever anders? Hoe laat ik verhaallijnen samenlopen? Schrap ik dan toch die goede vondst?
Dat je vader midden in het schrijfproces overlijdt, zet alles nog eens extra op scherp. Het stokt. Je moet de draad weer oppikken van je eigen leven, van je eigen verhaal. Maar eens je weer vertrokken bent, beleef je weer die lang gekoesterde droom. Tot je beslist: nu is het af. Dan is het weer bang afwachten of de lezer het zal lusten. Je bent zo blij met je eerste kind dat je er gekke dingen voor doet. Ik reed met mijn vrouw Véronique naar Brugge (liefst 100 km van huis) en, jawel hoor, ook daar lag het in De Standaard Boekhandel! Het zijn kleine en tegelijk heel grote geluksmomenten.
Maar er is ook de kwetsbaarheid van de schrijver. Overmoedig stuurde ik het boek in voor de Knack Hercule Poirotprijs en dat was duidelijk een brug te ver. ‘Opgejaagd Nieuws’ is best wel een spannend verhaal, maar geen thriller pur sang. Te hoog gegrepen voor schrijver en verhaal. Ik voel de vinger van de recensent, die hij pijnlijk accuraat op de wonde legde, nog steeds drukken. Daar moet ik mee leven, net als met de vele positieve reacties. Mensen die me aanspraken, in levenden lijve en op sociale media, en oprecht vertelden dat ze hadden genoten van wat ik schreef. Ook die trots voel ik nog steeds.
Mensen die me aanspraken, in levenden lijve en op sociale media, en oprecht vertelden dat ze hadden genoten van wat ik schreef. Ook die trots voel ik nog steeds.
Het ‘project Opgejaagd Nieuws’ heeft me aangezet om keuzes te maken. Niet meer te schrijven voor god en klein peerke. ‘Mijn pen moet beter renderen’, was een onwankelbaar besluit. Ik geniet vandaag heel intens van het schrijven en bouw o zo graag verhalen. Alleen daarom ga ik er de rest van mijn leven mee door. ‘Opgejaagd Nieuws’ krijgt een opvolger. Zeker weten. Meer dan een zelfs.
Foto’s: Saar Asaert
