Wat is er mooier dan de lente te mogen beleven in Italië? Véronique zoekt dolgraag het genot op van de strelende zon op haar huid als ze flaneert in een wuft stofje. Liefst van kunstwerk naar kunstenaar tijdens de biënnale in Venetië. Dit jaar moet ze het stellen met een ingebeeld verblijf. Gelukkig is er koers in het zuiden. Ook op televisie fascineren de prachtige kleuren van de azuurblauwe Adriatische zee, gecombineerd met strakke rennerslijven die in peloton langs de kusten kronkelen, haar mateloos. De getaande gezichten, de gespierde benen, de afgelijnde kontjes: voor Véronique is dat pure poëzie. Meestal

Al wat haar leven de vijf voorbije decennia kleur gaf, gaat Véronique in deze onderneming stoppen. Klanken weerklinken dagelijks in haar hoofd. Het geeft haar die immer aanwezige vrolijkheid die haar zo typeert. Ze leerde klassieke gitaar en dwarsfluit aan de SAMWD in Lier, zong vele jaren bij het Vocaal ensemble Helicon o.l.v. Geert Hendrix. Altijd gaat ze op zoek naar harmonie. Wat past er bij elkaar? Hoe vormen klanken en kleuren een sterker geheel? Hoe kan je schoonheid telkens opnieuw naar een hoger niveau tillen? Warmte, harmonie en schoonheid vindt Véronique bij de Vlaamse Polyfonisten. Het boek Het landschap

Dit is het ondernemersverhaal van Véronique Printemps. Het start onder het adagium ‘Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer.’ (Het is niet nodig te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden.) Deze uitspraak, toegeschreven aan Hendrik IV van Frankrijk, maar ook aan Willem Van Oranje, is zowat het leitmotiv van deze ongetwijfeld boeiende reis. Het is onmogelijk, maar vooral onnodig om de afloop te voorspellen. De onderneming moet rond stoffen draaien. Simpelweg omdat ze er altijd al door gefascineerd was. Véronique is geen entrepreneur by nature, heeft het ook niet van thuis meegekregen.